Υλικά και Πνευματικά Θεραπευτικά Μέσα

Γεια σας και πάλι. Έχω καιρό να γράψω στο ιστολόγιό μου, οπότε ελπίζω να μην σας έλειψα… 

Είχα διάφορες ενδιαφέρουσες συζητήσεις πάνω στα προηγούμενα θέματα το τελευταίο διάστημα, δεν είδα όμως κάποιο σχόλιο αναρτημένο. Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω μια δυο σκέψεις παραπάνω, περισσότερο σε στυλ ερωτήσεων, ώστε να το συζητήσουμε είτε γραπτά είτε προφορικά.

Ο άνθρωπος λοιπόν έχει δυο πτυχές, την υλική και την πνευματική. Παρομοίως, οι αιτίες των ασθενειών θα μπορούσαν επίσης να χωριστούν υλικά αίτια (όπως μια διαταραχή στην ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ουσιών του ανθρώπινου σώματος, για παράδειγμα την αύξηση των σακχάρων του οργανισμού σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία), η άλλη με πνευματικά (π.χ. άγχος, στεναχώρια), οπότε λογικά θα υπάρχουν και υλικά και πνευματικά θεραπευτικά μέσα. Ποια είναι η άποψη σας πάνω σ’ αυτό;

Σήμερα έχουμε αναπτύξει πολύ τα υλικά θεραπευτικά μέσα, με τα τόσα φάρμακα που μπορούμε να βρούμε στα ράφια ενός φαρμακείου. Τι γίνεται όμως με τα πνευματικά; Ποια θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σ’ αυτή την κατηγορία; Υπάρχουν έρευνες που προσπαθούν να δουν την θεραπευτική επίδραση της προσευχής. Οπότε γεννιούνται πολλά ερωτήματα. Τι είναι προσευχή; Μπορεί να έχει θεραπευτικά αποτελέσματα;

Περιμένω λοιπόν να ακούσω και να διαβάσω τις σκέψεις σας.

Η Ιατρική μια Ανθρωπιστική επιστήμη

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας, είτε γραπτά είτε προφορικά. Εκτιμώ το κάθε σχόλιο που γράφεται, γιατί διευρύνει ορίζοντες σκέψεις.  

Η Γωγώ είπε κάτι πάνω στην προηγούμενη ανάρτηση (post) που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.  Η ιατρική είναι μια ανθρωπιστική επιστήμη με Α κεφαλαίο. Τι σημαίνει αυτό όμως;

Λογικό είναι ότι ανάλογα με το πώς βλέπει η ιατρική τον άνθρωπο, θα τον μεταχειριστεί κιόλας. Αν με άλλα λόγια η ιατρική βλέπει τον άνθρωπο σαν μια πολύπλοκη μηχανή, η μεταχείριση ασθενών θα είναι ανάλογη. Γνωρίζοντας με μεγάλη λεπτομέρεια πώς λειτουργεί ο οργανισμός, μπορούμε με διάφορα φάρμακα ή άλλα μέσα να επηρεάσουμε τη λειτουργία του.

Σ’ ένα διαδικτυακό σεμινάριο στο οποίο πρόσφατα συμμετείχα διάβασα το εξής για τη φύση του ανθρώπου. Η φύση του ανθρώπου αποτελείται από δυο πτυχές, την υλική και την πνευματική. Η υλική πτυχή είναι προϊόν της εξέλιξης και χαρακτηρίζεται από τον αγώνα για την επιβίωση, ενώ η πνευματική χαρακτηρίζεται από αρετές όπως η αγάπη, η στοργή, η γενναιοδωρία και η δικαιοσύνη. Αυτές οι δυο πτυχές βρίσκονται σε μια δυναμική αλληλεπίδραση, και ανάλογα με το ποια ενδυναμώσουμε, αυτή θα μας κατευθύνει στη ζωή.

Νομίζετε ότι αυτή η σκέψη θα μπορούσε να έχει εφαρμογή στη ιατρική; Αν όχι, γιατί; Και αν ναι, πώς; Τι λέτε;

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας, είτε γραπτά είτε προφορικά. Εκτιμώ το κάθε σχόλιο που γράφεται, γιατί διευρύνει ορίζοντες σκέψεις.  

Η Γωγώ είπε κάτι πάνω στο προηγούμενο post που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.  Η ιατρική είναι μια ανθρωπιστική επιστήμη με Α κεφαλαίο. Τι σημαίνει αυτό όμως;

Λογικό είναι ότι ανάλογα με το πώς βλέπει η ιατρική τον άνθρωπο, θα τον μεταχειριστεί κιόλας. Αν με άλλα λόγια η ιατρική βλέπει τον άνθρωπο σαν μια πολύπλοκη μηχανή, η μεταχείριση ασθενών θα είναι ανάλογη. Γνωρίζοντας με μεγάλη λεπτομέρεια πώς λειτουργεί ο οργανισμός, μπορούμε με διάφορα φάρμακα ή άλλα μέσα να επηρεάσουμε τη λειτουργία του.

Σ’ ένα διαδικτυακό σεμινάριο στο οποίο πρόσφατα συμμετείχα διάβασα το εξής για τη φύση του ανθρώπου. Η φύση του ανθρώπου αποτελείται από δυο πτυχές, την υλική και την πνευματική. Η υλική πτυχή είναι προϊόν της εξέλιξης και χαρακτηρίζεται από τον αγώνα για την επιβίωση, ενώ η πνευματική χαρακτηρίζεται από αρετές όπως η αγάπη, η στοργή, η γενναιοδωρία και η δικαιοσύνη. Αυτές οι δυο πτυχές βρίσκονται σε μια δυναμική αλληλεπίδραση, και ανάλογα με το ποια ενδυναμώσουμε, αυτή θα μας κατευθύνει στη ζωή.

Νομίζετε ότι αυτή η σκέψη θα μπορούσε να έχει εφαρμογή στη ιατρική; Αν όχι, γιατί; Και αν ναι, πώς; Τι λέτε;

Φτάνει να έχουμε μόνο επιστημονική πρόοδο;

Η σημερινή κοινωνία έχει να επιδείξει μεγάλες και επαναστατικές αλλαγές σε πολλούς τομείς, όπως στην πολιτική και στη διακυβέρνηση, στις διάφορες επιστήμες και στη βιομηχανία. Ειδικά οι ιατροβιολογικές επιστήμες αυτή την εποχή έχουν να επιδείξουν σημαντικές προόδους στην κατανόηση διαφόρων μηχανισμών στο ανθρώπινο σώμα, τη διάγνωση και τη θεραπεία ασθενειών, ενώ οι υποσχέσεις για το μέλλον ξεπερνούν τη φαντασία προηγούμενων γενεών. Αυτές όλες οι επιστημονικές πρόοδοι, ενώ έχουν επιφέρει σημαντική βελτίωση στην υλική πλευρά του πολιτισμού η οποία δεν μπορεί να παραβλεφθεί, έχουν αποτύχει στο να διαμορφώσουν μια κοινωνία που είναι ικανή να εδραιώσει ατομική και συλλογική ευημερία για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Η φτώχεια, οι  κοινωνικές αδικίες, η οικονομική δυσπραγία, ο υπέρμετρος καταναλωτισμός μας υποδεικνύουν ότι η πρόοδος στις επιστήμες δεν είναι από μόνη της επαρκής για να προωθεί έναν εξελισσόμενο πολιτισμό, που είναι άξιο του ανθρώπου.  Ο Μπαχάολλα δήλωσε πριν 150 χρόνια περίπου: «Όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί για να προωθήσουν έναν συνεχώς αναπτυσσόμενο πολιτισμό».

Τι σημαίνει άραγε ένας συνεχώς αναπτυσσόμενος πολιτισμός; Ο σημερινός πολιτισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιος; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Τι μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στο εγχείρημα της οικοδόμησης ενός τέτοιου πολιτισμού;  Σκοπός αυτού του ιστολογίου είναι να διερευνήσουμε μαζί αυτά και πολλά άλλα σχετικά ερωτήματα που θα προκύψουν, να έχουμε μια εποικοδομητική συζήτηση και να βρούμε απαντήσεις που να μπορούν να μετατραπούν και σε βιώσιμες λύσεις.

Ξεκινώντας αυτό το εγχείρημα της εύρεσης απαντήσεων σ’ αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω πως σημαντικό στοιχείο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ένας πολιτισμός έχει δυο αλληλοσυμπληρούμενες πτυχές, την υλική και την πνευματική ή ηθική πτυχή. Όπως έχει γράψει το Institute for Studies in Global Prosperity (Ινστιτούτο για τη Μελέτη της Οικουμενικής Ευημερίας) «Ένας πολιτισμός αυτός καθεαυτός δεν αναδύεται αποκλειστικά από την υλική ανάπτυξη, αλλά μάλλον χαρακτηρίζεται και στηρίζεται σε ιδανικά και κοινές αντιλήψεις που συνδέουν μια κοινωνία. Αυτό που απαράμιλλα ξεχωρίζει την ανθρώπινη υπόσταση είναι το μεταφυσικό στοιχείο της ζωής. Είναι η διάσταση της ύπαρξης που εμπλουτίζει, εξευγενίζει και παρέχει καθοδήγηση στους ανθρώπους. Είναι η διάσταση της ζωής που ξεκλειδώνει τις δημιουργικές ικανότητες εντός της ανθρώπινης συνειδήσεως και διασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.»

Παρατηρούμε λοιπόν ότι σήμερα, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης, υπάρχει μια πανθομολογουμένη ύφεση, όχι τόσο οικονομική, όσο μια ύφεση φρονήματος, δεν έχουμε δηλαδή ένα φρόνημα υψηλό - και αυτό εγκυμονεί κινδύνους. Πολλές ανακαλύψεις έχουν θυσιαστεί στο βωμό του χρήματος και του συμφέροντος και έχουν μετατραπεί σε όπλα σε λάθος χέρια.

Και πάλι τα ερωτήματα είναι πολλά. Γιατί άραγε; Φταίνε οι ίδιες οι ανακαλύψεις, οπότε καλύτερα να μην είχαν γίνει ποτέ; Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως η μοντέρνα επιστήμη δεν θα γίνει έρμαιο οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων;

Πιστεύω όλοι μας έχουμε το μερίδιο της ευθύνης μας, αλλά και τη δυνατότητα να γίνουμε ενεργοί φορείς μιας θετικής και εποικοδομητικής αλλαγής στην κοινωνία. Κατά τον Αριστοτέλη και δια το μικρόν προκαλούνται αλλαγές. Ας θυμηθούμε ότι και το ψωμί φουσκώνει μόνο με μια μικρή ποσότητα μαγιάς. Ελπίδα υπάρχει, το ζήτημα είναι εμείς να εγερθούμε και να δουλέψουμε ενωμένοι για το ατομικό και συλλογικό καλό.

Θα χαρώ πολύ να ακούσω τις ιδέες, σκέψεις και προτάσεις σας για παρόμοια και  άλλα ζητήματα και ελπίζω να έχουμε μια ωραία και εποικοδομητική “on line” συζήτηση.